14 Ocak 2018 Pazar

Uzun süredir, öyle ki baya uzun süre geçti buralara uğramaz oldum. Uzaktan sizi ve sizin yazılarınızı gizlice izlerken, hep aklının diğer ucunda yazma isteği fakat bazı engellerin buna izin vermemesi... Kendi ellerimle yarattığım ve içimi rahatlatmak için adını da kendimin oluşturduğu "engeller".. Siz şimdi diyeceksiniz ki, bu kadar yazmayı severken, nasıl yazmazsın? Haklısınız. İnanın bu kadar okumayı severken, o engellerin okumaya da izin vermemesi. Ha zannetmeyin ki okumamaktan kastım elbette elime kitap almamak değil, az okumak eskisinden daha az.. Bu sığınak değil ve biraz kendi elimde biliyorum. Bir şey daha biliyorum, çok özlüyor insan eğer bir kere alışmışsa vazgeçemiyor yazmak ve okumaktan..
Aslına bakarsanız bunları affettirecek çok şey anlatabilirim size.. 
İlk yazıma göz attım da, hayallerimden bahsetmişim biraz, daha eklenecek onca hayal varken yazdıklarımın bir kaçını gerçekleştirdim ve gerçekleştiriyorum biliyor musunuz? Anlatmaya başlamayı o kadar isterim ki ama tam anlamıyla "Oldu" demeden yapamıyorum bunu. Çünkü şuan "Olacak" dediğim günlerdeyim. Bunlar sadece başlangıç, inanın yapmak istediklerimin çeyreğine bile ulaşamamışken bu kadar mutluyum, "işte bu kadar be!" dediğimde oluşacak olan mutluluğumu kendime bile anlatamıyorum. Önceden çok ütopik olarak baktığım şeylere, şuan yapabilirim diye bakıyorum. Sanırım bu düşüncem bile evrenin bana "başaracaksın Eda" deme şekli olabilir mi? 
Yıllar önce, aslında o kadarda geçmiş değil fakat sonuçta yıllar var geçip giden.. 2 yıl önce, şimdilerde çok kıymet verdiğim hocam dokundu hayatıma. O hayatıma dokunduğu günden sonra papatyalar açıyor yollarımda. Bir insana karşı çok büyük minnet duyarak geçmeye başladı zamanlarım. Bana kendimi toparlamamı sağlayan o insanın, güzel zamanlarımda izi var. En küçük zorlukta pes ederdim ben oysa ki. Cümlelerimden de çoğunuzun anlayacağı gibi tek bir şeyi halledemiyorum. Evet sizi, çevremi ve söylediklerinizi kafama takmamayı, ne yaparsam yapayım halledemedim bunu. Ne kadar okursam okuyayım halledemedim, başarılarımla bile kapatamadım bu huyumu. O yüzden zorlandığım zamanlar oldu evet, zorluklar olmadan olur mu? Çok engel çıktı karşıma biliyorum çıkmaya devam edecek de ama öyle güzel üstesinden geldim ki hepsinin, gelmeye devam ediyorum.. 
Bir insanın kendini görmek istediği yerde görmeye başlaması o kadar güzelmiş ki. İlk başarımda bunu anladım. Çok yoruldum ama bir o kadar güçlendim. Babamın benim gözlerime bakarak, "seninle gurur duyuyorum" dediğinden beri, hocamın benim hayatıma dokunup, açmasını sağladığı o papatyalar kocaman oldu. Sadece ben görebiliyorum onları şuan, henüz kokmuyorlar da.. Papatyaların koparıldıktan sonra kokularını saldıklarını biliyor musunuz? İlerde onları toplamaya başladığımda, biliyorum kocaman olmuş olan papatyalarımın kokusunu hissedeceksiniz...
Görüşmek üzere, kim bilir bir daha uğramak için gecikebilirim yine.. Fakat görüşmek üzere, çünkü görüşeceğiz..

4 yorum:

  1. Nihayet hatirladin bir blogunun oldugunu:))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hep aklımda ama işte açıkladığım gibi :))

      Sil
  2. Kontrol edeceğim büyüdü mü o papatyalar diye...

    YanıtlaSil
  3. Güzel haberlerle geleceğim, “bak büyüdü papatyalar hocam” diye :)

    YanıtlaSil